Granica?

Chciałam powrócić do urwanej myśli sprzed niemal tygodnia tyczącej się zaufania, a wiary..jaka jest między tym granica? Słownik nie podaje nic, co budzi jakieś odkrycia..
Ilekroć się nad tym zastanawiam to wydaje się, że to jest jakaś funkcjonująca konwencja w środowisku społecznym. Powinno wierzyć się sobie przede wszystkim, lecz z kolei przecież  JA nie jestem człowiekiem nieomylnym i też popełniam błędy, błądzę..tak też to jest bardzo niestałe, zmienne, czasem chwilowe, będące wynikiem jakiegoś impulsu.
To niełatwe rozważanie.

Wierzyć innym ..wierzyć w innych. Oni też mogą się mylić..
Jak BYĆ w dzisiejszej cywilizacji, która tętni od zgliszcz zakłamania, obłudy, podstępu, chorych ambicji, chciwości?
Przecież często bywa, że ta postawa współczesnej cywilizacji, przyjmuje odbiór odpłaty tą za tą samą. No i mamy coraz szersze kręgi.
Jak z wiarą i zaufaniem czy do siebie, czy to innych?
Otóż to moje zdanie: wszystko należy kwestionować, lecz nie stawać się podejrzliwym, zwyczajnie być otwartym na to co jest... na swoje autopsje. I nie wpadać w jakieś nerwowe poruszenia.
Zarówno oba te motywy, tak to nazwę są kruche, niepewne i wątpliwe.

Teraz zdarzenie z życia, dokładnie z tego roku, kiedy to około godziny 5_6 rano szliśmy po studniówce na Rynek skakać pod Adasiem. Koło Jubilatu zaczepił nas pewien obcokrajowiec wyglądał nieco podejrzanie. Kiedy część odeszła dalej naprzód partner, który był moją osobą towarzyszącą został tam i rozmawiał z nim po angielsku. Powiedziałam mu żebyśmy szli, a on  jeszcze z nim rozmawiał...grupa już gdzieś dalej, ja gdzieś indziej od nich..Okazało się, że człowiek chce dojść na Rynek i tak rozkręciła się rozmowa z nim, nawet zaczął nam pokazywać swój identyfikator jestem John:D(śmiech) nie zapomnę tego co powtarzał ..mój polski jest zajebisty. Ta postawa była pełna odwagi. Dochodzi tu kwestia jeszcze tego, że mogła to być osoba niebezpieczna, agresywna, gdzie lepiej byłoby uciekać..trzeba być gotowym na takie wyzwania. Nic nie wiadomo.

Mam niedobrą wiadomość:(